Corona-gedicht
Op een dag breekt crisis uit, alles valt stil
Kusjes en aanrakingen mogen niet meer
Handen wassen wel, gel smeren keer op keer
Het coronavirus dat is iets wat niemand wil
Daarom worden er kusjes gegooid naar een raam
Men spreekt van hoge golven maar niet aan zee
Ze klotsen en botsen zeer fel, kapen mensen mee
De storm woedt zwaar, maakt velen onbekwaam
Machteloos en krachteloos moeten we toezien
Hoe onze geliefden van ons voorgoed heengaan
Al schuilen we achter een mondmasker allemaal
Ieder hunkert in zijn bubbel naar een weerzien
Met familie en vrienden, normaal en spontaan
Gepakt en gezakt op weg naar een nieuw verhaal
Maria Segers 2/7/2021
Geen opmerkingen:
Een reactie posten