Mijn getuigenis van 20 januari 1974

Mijn getuigenis

Hoe ben ik tot geloof gekomen in de Heer Jezus Christus?

Op 20 januari 1974 hoorde ik van mijn echtgenoot dat er een film zou gedraaid worden over de natuur en de bijbel en dat er een evangelist zou komen spreken, alsook dat er een groep meisjes zouden komen zingen.

Wij besloten van er naartoe te gaan, want ondertussen hadden we reeds contact gelegd met twee Jehova Getuigen, omdat ik God aan het zoeken was. 

Het leven scheen mij ondertussen niets meer te zeggen. Allerlei omstandigheden hadden mijn leven kapot gemaakt! Mijn vader was reeds op mijn negen jaar overleden door een auto-ongeval op zijn werk. Mijn moeder stond er toen alleen voor om haar vijf kleine kinderen op te voeden. Later is zij hertrouwd, maar ook aan mijn stiefvader heb ik geen goede herinneringen. Tijdens mijn jeugdjaren kreeg ik te kampen met zware depressieve aanvallen.

Toch had ik, ondanks mijn moeilijkheden, mijn diploma kunnen halen van “lagere onderwijzeres”. Maar ook in het onderwijs duurde het niet lang of ik kreeg daar weer eens met een portie onrechtvaardigheden te maken. De klas die ik ondertussen had gekregen, was ook veel te zwaar…ik had geen opleiding genoten voor geestelijk gehandicapte kinderen, maar toch was ik daarheen overgeplaatst, een klas van dertig leerlingen van 6 tot 12 jaar opgestapeld in één klas.  

Ondertussen was ik getrouwd, maar zoals uzelf al kunt raden, liepen vele dingen mis…want mijn energie raakte totaal uitgeblust en ik  kreeg een zware “zenuwinzinking”! Mijn leven scheen echt een puinhoop en wanhoop was het gevolg…mijn gedachten hielden zich slechts bezig met : hoe maak ik hier een eind aan? Ik wil dood! Alles was ik zo beu! Helder denken kon ik niet meer. 

Op een dag, ’t was winter en ijskoud, wilde ik uit dit ellendig leven stappen en schreef dit thuis op een papiertje aan mijn man, die ondertussen op zijn werk was. Het kanaal, dat zich slechts 200 meter van ons appartement bevond, was daarvoor de geschikte plaats om er een eind aan te maken. Op weg naar het kanaal was er echter een stukje van een krant komen aanwaaien en ik raapte het van de  grond.

Toevallig? stond er een vraag op:“Is er leven na de dood?” en wat uitleg. Toen ik aan het kanaal was, kreeg ik ineens héél veel angst om te sterven. Door mijn katholieke opvoeding en door mijn eigen godsdienstlessen aan mijn leerlingen, wist ik natuurlijk wel over het bestaan van God…en misschien kwam het door het krantenartikeltje of door mijn denken op dat moment, maar in ieder geval…het hield me tegen om in het kanaal te springen. Hoeveel tijd ik daar aan het kanaal gezeten heb, weet ik niet meer…maar terwijl ik onderweg was naar huis, kwam mijn man me tegemoet en ik vertelde hem wat me had tegengehouden. Maar ’s nachts kwamen die angsten weer terug en toen heb ik om hulp geroepen op God. Mijn man werd ongerust over mijn gedragingen . De volgende morgen stonden er Jehova Getuigen aan ons deur , waarvan ik reeds sprak in het begin…  

Maar daar deze twee Jehova  Getuigen mij nog meer in de war brachten, besloot ik dus om mee te gaan met mijn man naar de jeugdclub waar meer over de bijbel zou verteld worden. Mijn man had aan een collega op zijn werk gesproken over mijn gedachten van zelfdoding en die collega vertelde hem dat het daarom goed zou zijn om mij mee te nemen naar  die film en te gaan luisteren naar de “evangelist” die zou komen spreken.  

Daar naartoe gaan…betekende voor mij reeds een enorme stap, daar ik ondertussen mensenschuw was geworden, niet meer wou eten of drinken of kon slapen…ik was zo uitgeput en gesloten en angstig…maar toch ben ik dus meegegaan…ik heb daar nooit spijt over gehad…het heeft mij totaal veranderd en vernieuwd. 

De film ging over een piloot die te pletter was gevlogen met zijn vliegtuig in de woestijn. Door de weersomstandigheden had hij meer vertrouwd op zijn eigen gevoel dan op zijn “instrumentenbord”.

Nadien kwam de evangelist spreken en die begon dat “instrumentenbord” te vergelijken met “de bijbel”. Mensen vertrouwen meer op hun eigen gevoel of op hun eigen inzicht dan op “het woord van God” zei hij en daarom kunnen ze in hun leven ook te pletter vliegen. Daarna sprak hij over het “eerste gebod dat God ons gegeven heeft: nl. Bovenal bemin één God” en dan de vraag aan het publiek: wie van jullie doet dit alle dagen? Niemand kon hier een bevestigend antwoord op geven. Ook ik moest toegeven dat ik hierin faal! Niemand is er die goed doet, niet één…ging hij verder…dat staat ook in de bijbel! eigenlijk verdienen we allemaal Gods oordeel! 

Daarna sprak hij over het feit dat er een revolutie moet plaatsvinden.

Mijn man zei toen stilletjes tegen mij: hier zitten we ook niet op onze plaats: die man is een communist!

Maar naargelang het gesprek verderging , veranderde mijn man van gedacht. Toen hij sprak over “revolutie in ons hart” en het feit dat we ons moeten omkeren: in plaats van met onze rug naar God te staan, moeten we leren ons aangezicht naar Hem te keren…dat heet “bekeren”. God wil graag dat we een “persoonlijke relatie” met Hem hebben, want Hij houdt van ons. Hij wil graag in gesprek komen met ons. Hij heeft daarvoor zijn Zoon: Jezus Christus naar deze aarde gestuurd om ons bekend te maken dat Hij van alle mensen houdt. In Johannes 3:16 vinden we dat Hij wil dat er niemand “verloren” gaat, maar dat Hij wil dat iedereen die in Zijn Zoon Jezus gelooft, behouden wordt! 

Dan wees deze evangelist met zijn vinger in de zaal: God ziet u graag, Hij wil niet dat gij verloren gaat! Die vinger wees regelrecht naar mij alleen. Zo kwam dat bij mij over…en toen nam ik de rest heel aandachtig in me op! 

Daarna vroeg hij hoe je iemand die dreigt te sterven moet waarschuwen. Hij vergeleek het dan met een hoop mieren die zouden sterven door een aankomende auto, die daaroverheen zou rijden…hoe zou je die mieren kunnen verwittigen?Dat kan enkel en alleen maar door zelf een mier te worden en dan de hoop te verwittigen, dat ze moeten maken dat ze wegkomen, niet? 

De evangelist vergeleek ons met een hoopje mieren, die niks anders verdienen dan te sterven door onze zonden, maar… 

Daarom, ging hij verder,  stuurde God de Vader zijn Zoon Jezus Christus: God werd zelf een mens en stierf voor ons allemaal aan het kruis voor onze zonden en Hij heeft voor ons daardoor de hemel geschonken: wie in Hem gelooft, sterft nooit…dat is liefde… dat is genade, want wij verdienen straf, maar Hij heeft die straf al gedragen aan het kruis en Hij stond op uit dat graf en leeft vandaag en je kan Hem “nu” vragen dat Hij in jou hart mag komen wonen. Hij stuurde Zijn Heilige Geest en die zal u nooit meer verlaten, want dat heeft Hij ook beloofd…staat in de bijbel! 

Meteen heb ik toen stilletjes de Heilige Geest in mijn binnenste gevraagd en Hij heeft me tot hiertoe nog nooit verlaten…er was een wonder gebeurd met mij…ik kreeg vrede in mijn hart door mijn geloof in de Opgestane Jezus Christus. Hij heeft mijn leven veranderd en gaf mij hoop voor de toekomst. Hij gaf mij een vernieuwd hart en een vernieuwd denken.  

Hij gaf mij blijdschap in mijn binnenste en nu heb ik een “relatie” met Hem alle dagen en kan genieten van “het leven”! 

Met mijn man heb ik nu natuurlijk ook een fijne relatie en vooral ook omdat hij die verandering in mijn gedrag  heeft ervaren en daardoor ook enkele weken later zijn hart had geopend voor “De Verlosser van alle mensen: Jezus Christus”.