De tocht naar het graf-
stoet van de Doornen-dorsvloer
naar het beloofd land.
Maria Segers 25/11/2016
n.a.v. Genesis 50: 11-13a
Overdenking: Genesis 49:29 - 50:14
Uitvaartplechtigheid
Genesis 50:11-13a
Toen de inwoners van het land, de Kanaänieten, de rouw op de Doornen-dorsvloer zagen, zeiden zij: Dit is een zware rouw der Egyptenaren; daarom gaf men daaraan de naam: Abel-Mizraïm, dat aan de overzijde van de Jordaan ligt.
En zijn zonen deden met hem zoals hij hun geboden had. Zijn zonen vervoerden hem naar het land Kanaän, en ze begroeven hem ...
De tocht naar het graf: Het gaat hier over de uitvaartregelingen die getroffen worden rond het sterven van Jacob. Jacob geeft op zijn sterfbed nog het bevel waar hij begraven wil worden en sterft daarna. Jozef is erg aangedaan door dit afscheid !
Hij geeft het bevel aan de geneesheren: zijn dienaren om zijn vader te balsemen, wat veertig dagen duurde. De Egyptenaren beweenden hem ook: zeventig dagen. Daarna sprak Jozef met de Farao over het bevel van zijn vader voor hij stierf! Farao keurde alles goed en zelfs ging iedereen vanuit het huis van de Farao met hen mee, zelfs wagens en ruiters, alleen de kleine kinderen, de schapen en de runderen bleven in het land Gosen achter.
Het was een geweldige stoet! Een zware rouwplechtigheid was trouwens de gewoonte bij de Egyptenaren.
stoet van de Doornen-dorsvloer: de Doornen-dorsvloer lag aan de overzijde van de Jordaan en daar werd een zware, grote plechtige rouwklacht gehouden zeven dagen lang.
De inwoners van het land: de Kanaänieten zeiden zelfs dat het een zware rouw der Egyptenaren was en gaven dat een naam: Abel-Mizraïm!
"de dorsvloer" doet mij ook denken aan Getsemané waar onze Here Jezus waar Hij de strijd alleen moest voeren tot aan Golgotha. Volgens Johannes de Doper kwam Hij immers om de dorsvloer te zuiveren. Dat werd ook een tocht naar het graf maar wel om vol heerlijkheid uit op te staan. De meerdere Israël overwon de dood, waarin Jacob op dat moment nog vast zat, van wie het lichaam rustte in Machpéla op enige afstand van Golgotha, tot de dag van de opstanding.
naar het beloofd land: Als Christus en Zijn offer geen rol moesten spelen op onze begrafenissen...hoe groot is dan de rouw en de droefheid wel niet, denk ik nu! Dan lijken ook onze begrafenissen op die typische rouwplechtigheid van de Egyptenaren! Maar koningskinderen zien in hun leven reikhalzend uit naar de dag dat ze verenigd mogen worden met e Bruidegom, wachtend eveneens tot hun lichaam zal worden verenigd met hun ziel op de Jongste Dag!
In dit gedeelte van Genesis wil ook Jacob bij zijn "vaderen" worden begraven, bij Abraham en Sara en Izaak en Rebekka en Lea in datzelfde graf! Allemaal gelovige mensen, die uitzagen naar de belofte, die God hen had gegeven.
Ook wij mogen gaan naar "het hemels beloofde Vaderland" en ook wij mogen als christenen verlangend uitzien naar onze Bruidegom...want ook wij zijn als christenen Zijn koningskinderen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten