Gedicht: Rustanker + bijbeloverdenking

Rustanker 

Onverwacht werd ik ten val gebracht.

Windsels bonden voetwonden zacht

 vast. Stil werd ik weer bewust

van mijn anker van rust

door beneden beland

met kapotte tand.

Verstijvende.

Stijgende 

klim naar boven om te loven. 

Maria Segers          17 februari 2014

 

Bijbeloverdenking:

Psalm 119: 1-8 Wet maakt gelukkig

 

vers 5 + 6b  Och, dat mijn wegen vast waren

                     om uw inzettingen te onderhouden,

                     dan zou ik niet beschaamd staan,...

 

God wil dat we onberispelijk van wandel zijn, want dan zullen we gelukkig zijn, zegt Hij in zijn woord hier in vers 1. Zo graag wil Hij dat we naar zijn inzettingen en geboden zouden luisteren . Dan zullen onze voeten afwijken van het kwaad. Dan zullen we niet vallen. Dan zullen we niet in het kwaad terechtkomen. Dan zullen we bewaard worden door Zijn barmhartige Hand. Dan zijn we zijn vrienden. Dan wil Hij graag met ons omgaan en ons uitnodigen op zijn lekker etentje!

 

Maar ach, hoe dikwijls staan we daar "met onze mond vol tanden" en vallen we nog op ons mondje door de verkeerde dingen die we zeggen...en och, hoe dikwijls staan we nog beschaamd door onze val voor groot publiek...net zoals ik hierboven beschrijf in mijn gedicht...toen was ik op de trap van een restaurant naar boven geklommen, terwijl mijn man nog "het menu" aan het bekijken was...ik was nog moe van het wandelen op de markt om uit te zien naar verjaardagskaarten en die dan te kunnen gebruiken om mensen te bemoedigen en nu wilde ik zo graag gaan uitrusten en van een lekker etentje genieten...maar eerst moest ik nog dringend een andere behoefte doen...dat werd me daarna "fataal"! In de bocht naar beneden...kwam ik plots voor de ogen van een groot publiek ten val...vlug kwam iedereen toegelopen en bood hun hulp aan...bloed kleefde aan mijn vingers en mijn mond en wandelen ging niet meer...de ambulanciers kwamen dan als "muggen" op mij af en bonden mij zachtjes aan een voorlopig bed vast en droegen me uit naar het ziekenhuis binnen! Eerste hulp werd toegepast, plaasterschoentje werd gepast en hop op krukken weer naar huis in onze auto!

 

Gelukkig kan je zeggen...is het nog goed afgelopen na een paar weken manken en hinkend door het leven te gaan! Maar op zulke momenten, dan besef je ook dat je voorzichtig moet zijn en goed moet leren uitkijken, waar je trapt en hoe je wandelt...en dat wil onze God ook tot ons zeggen en Hij wil graag dat we Hem danken en loven voor al het goede dat we mogen ontvangen uit Zijn milde Hand (vers7). Hij wil dat we "STANDVASTIG" wandelen op Zijn wegen , want Hij wil niet dat we verdwalen en Hij wil ons niet verlaten!

Zijn wet die maakt ons gelukkig! Wees dus maar niet nukkig!