Gedicht: Onbegrepen verdriet + toelichting

Onbegrepen verdriet

 

Mijn jongere broer vroeg een foto van onze vader aan mij

Hij had hem amper gekend en sprak hemelsblij

aan de telefoon enthousiast en uitgelaten

ik voelde me onbegrepen en verlaten 
 

De vroege dood van mijn vader had mij veel verdriet gedaan

bezorgden mij nu ook een regenboog in een traan

door al de herinneringen die zo opkwamen

gevoelens van eb en vloed tesamen
 

terwijl al de moed in mijn schoenen zonk

en zijn vaderlijke stem weerklonk

met harde en stille woorden

van losgeslagen koorden 
 

waardoor mijn tent vernield was

en mijn broer en mijn gedicht

nu zat in zak en as  
 

Maria Segers

 

Bijbelse toelichting:

Jeremia 34: 1-7  Heengaan in vrede

 

vers 4: Maar hoor het woord des Heren, o Zedekia, koning van Juda! Zo zegt de Here aangaande u: Gij zult niet door het zwaard sterven; in vrede zult gij sterven.

 

 

Het stuk uit Jeremia deed mij terugdenken aan mijn jeugd.

 

Mijn vader is gestorven toen ik negen jaar oud was. Ik had nog drie broers en een zuster. Mijn moeder had dus al zeer jong zwaar leed te dragen als weduwe. Mijn vader is tijdens zijn werk als douanebeambte omgekomen bij een ongeluk...terwijl hij met nog een paar collega's in de auto...smokkelaars achtervolgden...maar deze smokkelaars reden in een zwarte gepantserde wagen en gooiden kraaienpootjes uit hun wagen... zo is het ongeluk dus tijdens de nacht gebeurd.

 

In mijn gedicht dat ik hierboven schreef vroeg mijn jongere broer ooit eens een foto van onze vader, want hij was nog maar 4 jaar toen onze vader gestorven is en hij had geen foto van hem. Zo kwamen er dus wel herinneringen opdagen...waardoor ons gesprek aan de telefoon anders verliep, dan hij zich had voorgesteld natuurlijk.

Een zeer lange begrafenisstoet heeft mijn vader wel gehad en er kwam veel rouw aan te pas...maar hij is niet mogen heengaan in vrede... zijn dood kwam plotseling in ons huis en hij heeft ook nog veel moeten lijden drie dagen in het ziekenhuis...zelf heb ik hem niet kunnen zien omdat het aanzicht zo verschrikkelijk moet zijn geweest...mijn moeder was ontroostbaar! Mijn vader was wél héél diep gelovig en dat is toch nog altijd voor mij een troost en "de hoop" die ik koester, want ik zal hem nog kunnen zien in de hemel.

 

Jeremia moest de koning gaan meedelen dat hij zou sterven...maar niet door het zwaard van de strijd, die er toen aanwezig was...maar hij zou kunnen heengaan in vrede en men zou over hem wel rouwen en een klaaglied aanheffen, maar hij zal een waardige begrafenis krijgen. (vs.4 en 5)